هرگز دلی زغم چو دل مجتبی نسوخت ور سوخت زاجنبی دگرازآشنا نسوخت
هرگلشنی که سوخت زبادسموم سوخت از باد نو بهار و نسیم صبا نسوخت
چندان دلش ز سرزنش دوستان گداخت کز دشمنان زهر بد وهر ناسزا نسوخت
از هرخسی چو آن گل گلزار معرفت شاخ گلی ز گلشن آل عبا نسوخت
جز آن یگانه گوهر توحید را کسی ز الماس سوده لعل لب دلربا نسوخت
هرگز برادری به عزای برادری درروزگار،چون شه گلگون قبا نسوخت
باور مکن دلی که چو قاسم به ناله شد زان نالۀ پر ازشرر وا اَبا نسوخت
آن دم که سوخت حاصل دوران ز سوز دهر درحیرتم که خرمن گردون چرانسوخت
تا شد روان عالم امکان ز تن روان جنبنده ای نماند کزین ماجرا نسوخت
خاموش شد چراغ دل افروز مجتبی
افروخت شعلۀ غم جانسوز مجتبی
نظرات شما عزیزان:
|
منوی اصلی
تبادل
لینک هوشمند
نویسنده: 
